Πόσο τσαλακώνεται η τρυφερή ψυχή ενός παιδιού, όταν πρέπει να διαβάζει μέσα στο παγωμένο σπίτι του και κάποιες φορές χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα που έχει κόψει η ΔΕΗ;
Πόσο πληγώνεται η τρυφερή ψυχή ενός παιδιού, όταν λαχταράει ένα παιχνίδι, που δεν θα το αποκτήσει όμως ποτέ, γιατί δεν μπορούν να του το αγοράσουν οι γονείς του;
Τελικά, ποια γενιά-τέρας, στερημένων και πληγωμένων παιδιών, χτίζει η εποχή των μνημονίων, που θα τη δούμε μπροστά μας τα επόμενα χρόνια;
Δεν είμαι παιδοψυχολόγος για να δώσω συμβουλές και απαντήσεις στα φοβερά αυτά ερωτήματα, αλλά είμαι συγκλονισμένος από ένα περιστατικό που μου συνέβη την ημέρα της παρέλασης.
Με πήρε τηλέφωνο πανικόβλητη παλιά και καλή φίλη, ο άνδρας της οποίας παραμένει άνεργος την τελευταία διετία με αποτέλεσμα ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, από την πίεση και τη στενοχώρια, πριν δύο μήνες, που τον κρατάει καρφωμένο τώρα σε μία αναπηρική καρέκλα.
Έκλαιγε και δυσκολευόταν να μου μιλήσει η φίλη αυτή.
- Τι συμβαίνει Ελισάβετ; Τι έγινε;
- Χάνω το παιδί μου, Κώστα, η απάντησή της.
- Τι έπαθε ο Χρήστος (ένα αγοράκι 10 ετών που πάει Δημοτικό), την ρώτησα γεμάτος αγωνία.
- Έπρεπε να πάει στο σχολείο του για την παρέλαση και μόλις σηκώθηκε το πρωί μου είπε: «Εγώ μαμά δεν θα πάω να παρελάσω για ένα κράτος που κρατάει άνεργο τον πατέρα μου δύο χρόνια και τον έκανε ανάπηρο γιατί δεν μπορεί να του δώσει δουλειά». Και δεν πήγε. Και από εκείνη την ώρα κλείστηκε στο δωμάτιό του, κλείδωσε την πόρτα και τον ακούω να κλαίει με αναφιλητά.
Είμαι από τότε σοκαρισμένος, ανακαλύπτοντας από αυτό το αυθεντικό περιστατικό με τρόμο, ότι οι ψυχές των παιδιών μας λιώνουν στο καμίνι και στην κόλαση των μνημονίων.
Και αυτό ας είναι το ανάθεμα και η βαριά ενοχή όλων όσοι οδήγησαν την πατρίδα μας σε αυτό το ολοκαύτωμα και σε αυτή την καταστροφή μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων.
