Η κατάσταση στους δρόμους της Αθήνας, όπως και πολλών άλλων πόλεων φαντάζομαι, είναι εξωφρενική…
Κόρνες, γκάζια, μούντζες, σφήνες και κοσμητικά επίθετα στολίζουν την καθημερινότητα ενός Έλληνα οδηγού και μένω εγώ να αναρωτιέμαι: « Καλέ μου φίλε, το ίδιο φανάρι δε θα μας πιάσει;». Άβυσσος…
Ως οδηγός έχω ακούσει πολλά… Ως γυναίκα-οδηγός περισσότερα…
Ως νέα-γυναίκα-οδηγός δε θέλω καν να τα θυμάμαι! Δεν είναι ότι το παίρνω προσωπικά, πως θα μπορούσα άλλωστε; Εκείνο που με θλίβει είναι όλος αυτός ο θυμός που κατακλύζει τους δρόμους και όχι, δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση. Θυμάμαι να οδηγώ και στην προ κρίσης εποχή… Μια χαρά τρελοί ήμασταν και τότε απλά με λεφτά!
Αυτό που λείπει στον Έλληνα του σήμερα δεν είναι οι καλοί τρόποι στην οδήγηση, είναι οι καλοί τρόποι εν γένει.
Ο εξυπνάκιας οδηγός που θα σου έρθει από δεξιά, θα προσπεράσει όλα τα αυτοκίνητα που περιμένουν στο φανάρι και θα μπει πρώτος και καλύτερος (που αν του κορνάρουν για να ξεκινήσει, αφού εκεί που σταμάτησε δε βλέπει το φανάρι, πιθανότατα θα ρίξει και μια μούντζα), είναι ο ίδιος άνθρωπος που θα προσπεράσει όλη την ουρά στην εφορία γιατί «Θέλει να κάνει μια ερώτηση». Και θα μείνει εκεί για πάντα…
Εγωισμός παντού, εγωισμός και στην οδήγηση.
Υπάρχουν άνθρωποι που, όπως στην οδήγηση έτσι και στη ζωή, δε δίνουν προτεραιότητα σε κανέναν. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ σε βλέπουν να πασχίζεις με το φλας σου αναμμένο να στρίψεις δεξιά γιατί θα χάσεις την έξοδο, σε προσπερνάν με φθόνο λες και κέρδισαν τροπαιάκι στο GranTourismo.
Τρέχουν σαν αλλόφρονες για να αποφύγουν το νίτροή τη μπανανόφλουδα του CrashBadicootRacing! Εντάξει ρε αγόρια, κι εμείς παίξαμε ηλεκτρονικά αλλά δεν ψάχνουμε για μανιτάρια στην άσφαλτο…
Υπάρχουν και οι άλλοι: οι βιαστικοί…
Έστω ότι βιάζεσαι. Έστω ότι έχεις αργήσει. Και κολλάς από πίσω μου ΣΕ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΜΙΑ ΛΩΡΙΔΑ και κίνηση. Και κορνάρεις. Χωρίς να θέλω να σε πληγώσω οι επιλογές που έχουμε οι δυο μας είναι οι εξής: α. Περνάς από πάνω μου β. Περνάς από κάτω μού γ. Ένας από τους δυο μας βγάζει φτερά δ. Εξαφανίζομαι ε. Τίποτα από τα παραπάνω. Χμ… Και χωρίς να θέλω να πω κάτι για την τύχη σου, εγώ σου έλαχα για απόψε…
Υπάρχει και μια ειδική κατηγορία Έλληνα οδηγο: ο μάγος!
Είναι αυτός που αν ήταν στη θέση σου θα κατάφερνε κάτι καλύτερο από σένα. Όχι φίλε οδηγέ, δεν είναι κόρνα αυτό που ακούς… Είναι μαγικό ραβδάκι! Είναι το φανάρι κόκκινο; Μπιπ! και θα γίνει πράσινο. Γίνονται έργα και έχει κίνηση; Μπιπ και θα ανοίξουν οι δρόμοι. Υπάρχει τροχονόμος που ρυθμίζει την κυκλοφορία; Μπιπ και μπιπ και μπιπ…
Δε με αφορά πώς οδηγούν στις άλλες χώρες, ούτε θα ήθελα να ζω σε κάποιες από αυτές.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως είναι κρίμα σε μια χώρα σαν τη δική μας, με την πολιτισμική κληρονομιά που κουβαλάμε, να συμπεριφερόμαστε σαν πανίβλακες αγροίκοι.
Για ποια δημοκρατία να κοκορευτείς όταν παρκάρεις πάνω σε ράμπες;
Για ποια αξιοπρέπεια όταν οδηγείς ακόμα χωρίς ζώνη και χωρίς κράνος;
Για ποια ευγένεια όταν δεν υπολογίζεις κανέναν και τίποτα;
Και δε φταίει το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα στους δρόμους πρώτης γενιάς οδηγοί, είναι απλά θέμα παιδείας.
Ας βάλουμε λίγη ευγένεια στη ζωή μας, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Και ας αρχίσουμε επιτέλους να συμπεριφερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται, έστω στο δρόμο.
ΥΓ. Δεν έχω παράπονο, έχω ακούσει και τρυφερά λόγια. Να, σαν να ήταν χθες θυμάμαι τότε που ήμουν στο αυτοκίνητο με την Ιωαννίτσα και μου είπε ο οδηγός μηχανακίου: «Κάνε πιο δεξιά…. μωρέ καρδιά μου»… Ή μήπως όχι;
Σοφία Κλιάνη στο rebuke.gr
