Χαρακτηρίζεται κυρίως από ερυ-θηματώδεις πλάκες που καλύπτονται από αργυρόχροα λέπια...
Οι πλάκες αυτές έχουν όριο και ξεχωρίζουν σαφώς από το γύρω υγιές δέρμα.
Η συχνότητα της ψωρίασης στον γενικό πληθυσμό είναι 1 % – 3%. Η μεγαλύτερη συχνότητα παρατηρείται στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική.
Στις ΗΠΑ περισσότεροι από 7.000.000 άνθρωποι έχουν ψωρίαση.
Η συχνότητά της είναι ίση μεταξύ των δύο φύλων.
Πρωτοεμφανίζεται συνήθως μεταξύ 20 - 30 ετών, αν και μπορεί να παρουσιαστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Στατιστικά, πάντως, η εμφάνιση κάτω από την ηλικία των 10 ετών είναι εξαιρετικά σπάνια.
Η κλινική πορεία της ψωρίασης είναι δύσκολο να προβλεφθεί, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις παρατηρείται εναλλαγή εξάρσεων και υφέσεων. Συνήθως, η νόσος παρουσιάζει δύο εξάρσεις το χρόνο, μία την άνοιξη και μία το χειμώνα. Τα περισσότερα περιστατικά, περίπου το 80%, είναι ήπιας μορφής.
Η νόσος επιδεινώνεται από το έντονο ψυχολογικό stress, από τις χαμηλές θερμοκρασίες (χειμώνας), από την υψηλή κατανάλωση αλκοόλ κ.τ.λ. Αντίθετα, το καλοκαίρι γενικά βελτιώνεται με την ηλιοθεραπεία και την αυξημένη θερμοκρασία του περιβάλλοντος (αν και το 10% των ασθενών επιδεινώνεται με την ηλιοθεραπεία).
Στους ασθενείς με χρόνιες μορφές ψωρίασης, οι βλάβες επεκτείνονται σιγά σιγά, με τον καιρό. Ενδέχεται, όμως, η ψωρίαση από τη σχετικά σταθερή αυτή κατάσταση να μεταπέσει σε ασταθή κατάσταση.
Τότε η νόσος βρίσκεται σε έξαρση, με γρήγορη επέκταση και εμφάνιση νέων βλαβών.
Η εμφάνιση της ασταθούς φάσης μπορεί να οφείλεται στην τοπική ή συστηματική θεραπεία με ισχυρά κορτικοστεροειδή, σε οξείες λοιμώξεις, σε έντονο ψυχολογικό stress και σε άλλους εκλυτικούς παράγοντες.
