Πηγαίνω βιαστικός στην εκδήλωση του Δημοτικού Ωδείου για το Μπετόβεν και δίπλα μου είναι ένας άνδρας, μέσης ηλικίας, φτωχικά ντυμένος που σπρώχνει ένα καρότσι σκεπασμένο με μια σακούλα παιχνιδιών...
Φαντάζομαι ότι είναι και αυτός ένας από τους πολλούς ρακοσυλλέκτες της πόλης.
Τον προσπερνώ, όταν τον ακούω να μου φωνάζει «Δήμαρχε, Δήμαρχε!». Γυρίζω, τον κοιτάζω και εκείνος αρχίζει να μου λέει καλά λόγια για την παρουσία μου στο Δήμο, με θερμές ευχές.
Του δίνω το χέρι και ετοιμάζομαι να μπω στο Δημαρχείο, όταν αρχίζει να μου εξηγεί: «όπως εσύ βοηθάς με κάθε τρόπο την πόλη μας, έτσι και ‘γω έχω μιλήσει με 2-3 φούρνους της περιοχής, και κάθε βράδυ πηγαίνω και μαζεύω ό,τι τους περισσεύει.
Αμέσως μετά, έχω βρει 10-20 σπίτια απόρων οικογενειών της πόλης και μοιράζω αυτά που μάζεψα. Αυτό το κάνω κάθε βράδυ πλην Κυριακής, που οι φούρνοι είναι κλειστοί.
Τότε, ξεσκέπασε το καρότσι του και είδα κουλούρια, φρατζόλες ψωμιού, βουτήματα, και διάφορα άλλα προσεχτικά συσκευασμένα σε σακούλες, που τα πήγαινε για διανομή στους απόρους.
Αυτός ο φτωχός άνθρωπος, είχε την έννοια ανθρώπων ακόμα πιο φτωχών από κείνον. Συγκλονίστηκα.
Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι πολίτες στη χώρα της λαμογιάς και της αδιαφορίας, αναρωτήθηκα. Και όμως… ευτυχώς υπάρχουν.
Του είπα δυο καλά λόγια απαντώντας στις δικές του ευχές. Αν μπορούσα να δώσω το όνομά του σε κάποιο δρόμο στην πόλη, να τιμήσω αυτόν και όλους αυτούς τους ανθρώπους που ανώνυμα και σιωπηλά κάνουν κοινωνικό έργο, θα το είχα κάνει. Πόσοι από εμάς κάνουμε έργο πολυτιμότερο για τους συνανθρώπους μας και την κοινωνία, από αυτόν τον ανώνυμο πολίτη;
Μπήκα στο χώρο της εκδήλωσης βαθιά συλλογισμένος.
Άκουγα για την προσπάθεια του Μπετόβεν να νικήσει το πεπρωμένο του και σκεφτόμουν ότι, ο άνθρωπος εκείνος είχε ήδη νικήσει το δικό του πεπρωμένο. Είχε με γεωμετρικό τρόπο πολλαπλασιάσει το μέγεθός του και είχε αφήσει πίσω του πολλούς από εμάς.
Ευτυχής η πόλη που έχει τέτοιους πολίτες, που μοιράζουν ψωμί, χαρά και ανθρωπιά με αληθινή αγάπη προς το συνάνθρωπο και με την αξιοπρέπεια που τους αξίζει.
Αγαπητέ ανώνυμε φίλε, υποκλίνομαι ευλαβικά μπροστά σου και σε ευχαριστώ για το μάθημα και τη χαρά που μου έδωσε η γνωριμία μας.
Γιώργος Ιωακειμίδης
