Ίσως καλά κρυμμένες, αλλά όταν αποκαλύπτονται φανερώνουν το μέγεθος μιας τραγωδίας, ενός δράματος...
Σκηνές που ακόμα και αν τις αντικρίσουμε μπροστά μας, αδυνατούμε να πιστέψουμε πως είναι αλήθεια. Στον Πύργο, στις παρυφές της πόλης, μια πενταμελής οικογένεια με τρία μικρά παιδιά, ζει κάτω από μια διαφημιστική πινακίδα.
Ένα νεαρό ζευγάρι με τα τρία παιδιά του, κοιμάται στην ύπαιθρο εδώ και έξι μήνες, άστεγοι, άνεργοι, πάμφτωχοι, αναζητούν την ελπίδα.
Η κοινωνία, σε κάποιες περιπτώσεις ξέρει, γνωρίζει, σε κάποιες άλλες στρέφει το βλέμμα αλλού αδιάφορα, σε κάποιες άλλες αντιμετωπίζει την κατάσταση με κακία.
Ένα νεαρό ζευγάρι με τρία παιδιά, χωρίς επαφή με συγγενείς, προσπαθεί με αξιοπρέπεια να σταθεί, αναζητά μια δουλειά, ένα σπίτι, λίγη ζεστασιά…
Ο Παναγιώτης, η Χριστίνα και τα τρία αγγελούδια τους
Ο Παναγιώτης και η Χριστίνα, είναι δύο νέοι άνθρωποι, ηλικίας 30 και 23 ετών, που είδαν τα όνειρά τους να σκορπίζουν μέσα στη δίνη της κρίσης. Με τρία παιδιά στην αγκαλιά τους ηλικίας 4,5 και 6 ετών, πασχίζουν να επιβιώσουν και κάνουν ό,τι μπορούν για να τα καταφέρουν.
Από τον περασμένο Μάιο, έξι μήνες τώρα, ζουν κάτω από μια διαφημιστική πινακίδα, δίπλα στην Εθνική Οδό στις παρυφές της πόλης του Πύργου.
Η έξωση τους έβγαλε στην ύπαιθρο
Ο Παναγιώτης εξιστορώντας το δράμα που βιώνει η οικογένεια, προσπαθεί να δείξει δυνατός. Όπως κάνει άλλωστε κάθε μέρα για να στηρίξει την σύζυγό του και τα τρία παιδιά του. «Έμεινα χωρίς δουλειά και βρεθήκαμε να χρωστάμε νοίκια στο σπιτονοικοκύρη μας.
Μας φώναξε και τον παρακαλέσαμε να κάνει λίγο υπομονή. Δεν ήθελε και τελικά μας έδιωξε από το σπίτι. Σήμερα το σπίτι είναι κλειδαμπαρωμένο με τα έπιπλα μας μέσα» μας λέει ο Παναγιώτης. Από τότε ζουν στο σημείο που τους συναντήσαμε.
Έχουν περάσει έξι μήνες στην ύπαιθρο… το καλοκαίρι όμως τελείωσε και ο χειμώνας έρχεται απειλητικός. Ήδη οι πρώτες βροχές τους έχουν βρει σε αυτή την κατασκευή με τους μουσαμάδες, ένας χώρος που στριμώχνονται από νωρίς μόλις νυχτώσει, το ζευγάρι με τα τρία παιδιά.
Και όλοι μαζί κρατούν ζεστό το χώρο τυλιγμένοι πλέον με κουβέρτες, για να αντέξουν την παγωνιά της νύχτας. «Κοιτάμε να είμαστε ζεστά και να μην αρρωστήσουν τα παιδιά» μας λέει η Χριστίνα.
Ο φόβος, το κρύο, η απελπισία
Τα παιδιά δεν αντέχουν άλλο… Ζητούν να φύγουν από εκεί. Κοιτάζουν το φωτογραφικό φακό, τα δύο πιο μεγάλα με φόβο, στενοχώρια, ίσως καταλαβαίνουν λίγα παραπάνω, από το μικρότερο αδερφό τους, που στην αγκαλιά του πατέρα του, χαμογελά πονηρά, τσαχπίνικα και κάνει παιχνίδια με τη μητέρα του.
Όμως μπροστά στη γενικότερη εικόνα, στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά, ο Παναγιώτης με τη Χριστίνα λυγίζουν και οι ίδιοι. Θέλουν πάση θυσία να αλλάξουν τη ζωή τους.
«Αν βρούμε μια σταθερή δουλειά, θα μπορέσουμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι, ό,τι και αν είναι να μπορέσουμε να βάλουμε ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας. Να μπουν τα παιδιά μέσα, να προφυλαχτούν από το κρύο.
Όμως μέχρι τότε τι θα κάνουμε;
Δεν μπορούμε, δεν γίνεται, δεν πρέπει να περάσουμε το χειμώνα έξω» λένε αρκετά πιεσμένοι ο Παναγιώτης με τη Χριστίνα. «Παρακαλούμε να μας βοηθήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η μια δουλειά, ή κάποιο κατάλυμα, ό,τι και αν είναι, να μη μείνουμε άλλο έξω» συμπληρώνουν, εκλιπαρώντας για μια βοήθεια σε μια κρίσιμη στιγμή για αυτούς μα κυρίως για τα τρία παιδιά τους.
