Δεν ξέρω αν μπορούμε. Αν μπορούμε δηλαδή, ο καθένας από εμάς ν’ ανοίξει τα μάτια του και να δει τι ακριβώς συμβαίνει δίπλα μας και λίγο πιο πέρα...
Αν δούμε πόσο γκρίζα δείχνουν τα πρόσωπα των ανθρώπων, όταν τους ανακοινώνουν ότι χάνουν τη δουλειά τους.
Αν παρατηρήσουμε τους σκυμμένους ώμους των ανθρώπων, που προσπαθούν κάθε μέρα να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα, αναζητώντας καινούρια δουλειά, ακόμη και με ελάχιστα χρήματα.
Αν καταλάβουμε τη θλίψη όσων έχουν ένα κατάστημα που έχει ερημώσει, που δεν πουλούν γιατί ελάχιστοι μπορούν να αγοράζουν.
Αν νιώσουμε την πίκρα των μεγαλύτερων, των συνταξιούχων, που βλέπουν τα δεκάδες χρόνια δουλειάς τους, να πληρώνονται με λίγες εκατοντάδες ευρώ. Τον μήνα.
Αν καταλάβουμε την απορία τους: «πώς γίναμε έτσι;» ή «πώς γυρίσαμε τόσο πίσω;».
Ίσως μπορούμε.
Αν νιώσουμε τις κουβέντες των παιδιών, που οι γονείς τους αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα, των παιδιών που ακούνε τις κουβέντες των μεγάλων γύρω τους με αμηχανία, που δεν έχουν τις απαντήσεις για το «τι θα γίνει αύριο», «τι πρέπει να κάνω εγώ», «πώς μπορώ να βοηθήσω;».
Των συνομήλικών μας, που ο θυμός, για μια πραγματικότητα που δεν ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν και δεν την άξιζαν, έχει αρχίσει να τους πνίγει.
Σίγουρα μπορούμε καλύτερα αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν παιδιά, δίπλα μας, στη γειτονιά μας, που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία.
Αν μάθουμε ότι υπάρχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες που δεν μπορούν να φθάσουν μέχρι το σχολείο τους, γιατί οι γονείς τους εδώ και μήνες δεν παίρνουν το ''μικρό'' επίδομα κίνησης, που θα τους βοηθούσε να τα μεταφέρουν.
Αν μπούμε στη θέση κάποιου που χρειάζεται επειγόντως βοήθεια από γιατρό σε νοσοκομείο και βρίσκεται να περνά ώρες ατέλειωτης αγωνίας, μέχρι να βρει λύση στο πρόβλημά του.
Αν βάλουμε στο μυαλό μας ότι υπάρχουν άνθρωποι που μέχρι χθες ήταν σαν εμάς, στην ασφάλεια του σπιτιού τους, σήμερα όμως βρίσκονται στον δρόμο, εκεί ζουν, εκεί κοιμούνται.
Είναι βέβαιο ότι θα μπορούμε, αν νιώσουμε βαθιά πόσα πολλά είναι τα προβλήματα και πόσο λίγες είναι οι λύσεις. Η εξής μία: Να προσπαθήσουμε, δηλαδή, όλοι μαζί.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, αλλά είναι μάλλον, το μοναδικό που μπορούμε να κάνουμε...
*Η Αγάπη Γιαννοπούλου είναι μαθήτρια Γ' Γυμνασίου.
