ΤΡΕΙΣ ΜΟΝΟ ΜΗΝΕΣ μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές και η εικόνα των πολιτικών μας πραγμάτων εμφανίζει έντονα σημάδια ρευστότητας και αστάθειας...
Οι πολίτες αμφισβητούν καθημερινά, σε υψηλούς τόνους, σχεδόν το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών προσώπων.
Η κοινωνία παρουσιάζει σοβαρά και γενικευμένα συμπτώματα κατάθλιψης...
Η κυβερνητική διαβεβαίωση ότι το νέο σκληρό πακέτο μέτρων και περικοπών, που θα ανακοινωθεί οσονούπω, θα είναι και το τελευταίο, δεν έγινε πιστευτή. Αλλωστε, ανάλογες διαβεβαιώσεις συνόδευαν τα μνημονιακά μέτρα κάθε φορά.
Θυμηθείτε, για παράδειγμα, ότι ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπανδρέου, κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, όταν την άνοιξη του 2010 παρουσίασε τα πρώτα μέτρα, που συνόδευσαν την ένταξη της χώρας μας στον μηχανισμό στήριξης και την παράδοση του ελέγχου της οικονομίας μας στην τρόικα, είχε δηλώσει κατηγορηματικά ότι αν χρειαστούν νέα μέτρα θα παραιτηθεί! Τόσο βέβαιος ήταν -ή εμφανιζόταν πως ήταν- ότι εντός του 2012 θα επιστρέφαμε στις αγορές...
ΤΟ 2012 ΗΡΘΕ, αλλά η τρόικα δεν έφυγε.
Δύο χρόνια και πέντε μήνες μετά από το δραματικό εκείνο διάγγελμα Παπανδρέου στο Καστελόριζο και η χώρα όχι μόνο δεν βγήκε από το μνημόνιο, όχι μόνο δεν μπορεί να δανεισθεί ούτε σεντ στην ελεύθερη αγορά, αλλά και συνεχίζει να βουλιάζει ολοένα και πιο βαθειά στη μαύρη τρύπα της ύφεσης, της ανέχειας, των λουκέτων και της ανεργίας.
Δεν θα επανέλθω σήμερα στην ανάλυση για το τι έφταιξε.
Η στήλη αυτή την έχει κάνει επανειλημμένα. Και έχει επισημάνει ότι δεν φταίει για όλα μόνο το μνημόνιο. Αλλωστε, για να είμαστε ειλικρινείς, στην πραγματικότητα ένα μεγάλο τμήμα του δεν εφαρμόστηκε ποτέ... Τώρα, αυτό που έχει σημασία είναι ότι με το επερχόμενο νέο πακέτο μέτρων, η ελληνική κοινωνία καλείται για άλλη μια φορά να υποβληθεί σε ένα άγριο ηλεκτροσόκ, με άγνωστες συνέπειες για τη συνοχή και για το μέλλον της.
Η τρόικα αντιμετωπίζει τη χώρα ως πεδίο οικονομικού πειράματος και τους πολίτες της ως πειραματόζωα. Η στάση της ακόμη κι αν δεν είναι, πάντως σίγουρα μοιάζει «εκδικητική».
ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ κανείς διαφορετικά το γεγονός ότι αρνούνται να αποδεχθούν τα ισοδύναμα οικονομικά μέτρα που τους εισηγείται η ελληνική κυβέρνηση, όταν μάλιστα προτείνεται να συνοδεύονται και από ειδική ρύθμιση, ειδική «ρήτρα», για την περίπτωση που η απόδοσή τους αποδειχθεί μειωμένη σε σχέση με τις προσδοκίες;
Γιατί επιμένουν πεισματικά να πετσοκόψουν μισθούς και συντάξεις των 700 και των 800 ευρώ; Τι κρύβεται πίσω από την παράλογη αυτή επιμονή της τρόικας; Τι θέλουν να επιτύχουν; Ποιο είναι το σχέδιό τους;
Δεν βλέπουν ότι η εξαθλίωση μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού και η αναξιοπρεπής διαβίωσή τους θα οδηγήσει σε οξύτατη κοινωνική αναταραχή και πιθανότατα σε σφοδρή κυβερνητική κρίση; Και ακόμη: Δεν σκέπτονται ότι μια ενδεχόμενη λαϊκή εξέγερση στην Ελλάδα των νεόπτωχων και των ανέργων μπορεί να αποτελέσει το φυτίλι, που θα βάλει φωτιά σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο; Ή μήπως το... επιδιώκουν, για να επιταχύνουν και να καταστήσουν πλήρη και ολοκληρωτική την οικονομική τους επικράτηση; Αλλη λογική εξήγηση δεν υπάρχει...
Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ της χώρας στο ευρώ είναι πάνδημη λαϊκή απαίτηση.
Προκύπτει και από τη σημερινή δημοσκόπηση της ΜRB για τη Real news. Δεν είναι, όμως, αυτοσκοπός. Το νόμισμα πρέπει πρωτίστως να υπηρετεί τις ανάγκες της ανθρώπινης ευημερίας. Δεν μπορεί να θεοποιείται, όταν οδηγεί στη δυστυχία των πολιτών. Και η παραμονή στην ευρωζώνη, την οποία όλοι επιθυμούμε, δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτευχθεί πατώντας επί πτωμάτων, οικονομικών ή και πραγματικών.
Ο φαύλος κύκλος της ύφεσης στον οποίο έχουμε μπει δεν αντιμετωπίζεται με πολιτικές οριζόντιων περικοπών στα χαμηλά εισοδήματα.
Απαιτούνται ελπιδοφόρες αναπτυξιακές επιλογές, που θα οδηγήσουν στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και νέου εισοδήματος για τους πολίτες. Και επομένως η κυβέρνηση και οι τρεις αρχηγοί των κομμάτων που μετέχουν σε αυτήν έχουν χρέος να θυμηθούν τι έλεγαν προεκλογικά και να βάλουν κόκκινες γραμμές στην τρόικα, απαιτώντας να μην υπάρξουν μέτρα που θα διευρύνουν τα όρια της μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης που ήδη βιώνει η ελληνική κοινωνία.
Εχουν δηλαδή χρέος να πατήσουν πόδι!
Και αν οι υπάλληλοι των δανειστών παραμείνουν αδιάλλακτοι, ας συνομιλήσουν με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, που τις τελευταίες μέρες χύνουν... καυτά δάκρυα για τη δυστυχία των Ελλήνων. Ετσι θα δούμε και αν τα δάκρυα της κ. Μέρκελ είναι πραγματικά ή... επικοινωνιακά και επομένως υποκριτικά! Ναι! Να μην πάμε στον «εφιάλτη» της δραχμής! Να μην ζήσουμε όμως άλλο και στον «εφιάλτη» του ευρώ της δεύτερης κατηγορίας...
